Βοήθησαν τον Ολυμπιακό να κάνει το παιχνίδι του

Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ώρες ο Ολυμπιακός επιβεβαίωσε τη δεσποτική θέση του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η έκβαση της υπόθεσης του Σωτηρίου από τον ΑΠΟΕΛ και το ντιλ με τον Πανιώνιο για τον Ανσαριφάρντ, επικοινωνιακά μεταφράζεται σε βαριά ήττα του ΠΑΟΚ αλλά και μια χαμένη (σε μεγάλο βαθμό εκ των προτέρων) μάχη για τον Παναθηναϊκό.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Το συμπέρασμα που προκύπτει από αυτά τα δύο παραδείγματα είναι πως οι κύριοι ανταγωνιστές του Ολυμπιακού συνεχίζουν να μπλέκουν εκεί που δεν θα έπρεπε και αδυνατούν να διαχειριστούν σωστά τις καταστάσεις.

Ειδικά για τον ΠΑΟΚ αυτό που συνέβη σε διπλό ταμπλό είναι βαρύ και ασήκωτο και ο δικέφαλος το φυσάει και δεν κρυώνει. Για την ομάδα του Ιβάν Σαββίδη, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αρχικά, ολόκληρος τεχνικός διευθυντής της ομάδας, ο Λούμπος Μίχελ ταξιδεύει μέχρι την Κύπρο και μπαίνει σε διαδικασία συνομιλιών με τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ για τον Πιέρο Σωτηρίου. Μιλά δηλαδή με μια ομάδα η οποία διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τους ερυθρόλευκους, πράγμα που είναι κοινώς γνωστό και διαπραγματεύται για έναν ποδοσφαιριστή για τον οποίο η «πιάτσα» είχε ήδη προεξοφλήσει ότι αν κάποια στιγμή ο δρόμος του τον φέρει στην Ελλάδα, αυτό θα συμβεί μόνο για λογαριασμό των πρωταθλητών.

Έχοντας αυτά κατά νου ίσως ένα απλό τηλεφώνημα να ήταν αρκετό. «Κύριοι μας τον πουλάτε;» και τέρμα. Θα ήταν εντελώς διαφορετικό το να βγάλεις ως ΠΑΕ προς τα έξω ότι έκανες μια διερευνητική επαφή για έναν παίκτη και άλλο το ότι έφαγες άκυρο κανονικά και με το νόμο.

Αντίστοιχα και με τον Ανσαριφάρντ. Με τον παίκτη να έχει συγκεκριμένη ρήτρα, τα πράγματα για κάθε ενδιαφερόμενο είναι απλά. Παρακάμπτεις τη διοίκηση του Πανιωνίου που δεν έχει κανένα δικαίωμα να προτάξει οποιαδήποτε αξίωση, καταβάλλεις το ποσό και τα βρίσκεις με τον ποδοσφαιριστή. Που επειδή από το καλοκαίρι κιόλας ψάχνεις επιθετικό, θεωρείται απαραίτητος. Μπορεί φυσικά οι προσωπικές απαιτήσεις του για συμβόλαιο να είναι υψηλές, αλλά με τέσσερα κατοστάρικα ρήτρα όλα θα μπορούσαν να έχουν γίνει πιο εύκολα για τον ΠΑΟΚ και κυρίως γρήγορα, πριν αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε τι γίνεται.

Ο Ολυμπιακός όλο το προηγούμενο διάστημα απλά περίμενε. Μετρούσε και ζύγιζε τον ανταγωνισμό, τονίζοντας ότι δεν καίγεται για τον Ιρανό. Όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς παίζει, είδε την ευκαιρία. Όχι μόνο να προσθέσει ένα εργαλείο στο οπλοστάσιό του, αλλά με την κίνησή του αυτή να επιβεβαιώσει τη θέση του απόλυτου κυρίαρχου του παιχνιδιού.

Για τον Παναθηναϊκό η ήττα προφανώς δεν είναι αντίστοιχου μεγέθους. Οι πράσινοι μεταξύ άλλων είχαν ακόμη μία αντικειμενική δυσκολία στο να προχωρήσουν σε ντιλ για τον Καρίμ. Τα καλοκαιρινά ανεμομαζώματα του Στραματσόνι οδήγησαν στο να μην υπάρχει διαθέσιμη θέση ξένου στο ρόστερ. Σήμερα, μετά την δυσμενή εξέλιξη στην περίπτωσή του, οι πράσινοι έσπευσαν να υπενθυμίσουν τα δεδομένα. Ότι δηλαδή όσο μένει ο Ιμπάρμπο, ο Παναθηναϊκός μπορεί να κινηθεί μόνο για κοινοτικούς ποδοσφαιριστές. Κάποιοι θα θυμούνται πως κάτι τέτοιο είχε ειπωθεί εδώ και αρκετό καιρό είναι αλήθεια. Το πρόβλημα είναι πως στην πορεία αυτό ξεχάστηκε και οι πράσινοι δεν φρόντισαν να το υπενθυμίζουν κυρίως στους οπαδούς τους που σήμερα νιώθουν πως έχασαν ξανά, αφού κυρίως άκουγαν για το πλεονέκτημα της παρουσίας Ουζουνίδη και όχι για το μειονέκτημα της σύστασης του ρόστερ.

Σκοπίμως εκτός εξίσωσης στην προκειμένη περίπτωση μένει η ΑΕΚ, η οποία φρόντισε να μείνει νωρίς έξω από το… χορό και να αποφύγει τα… σκάγια της υπόθεσης. Πράγμα, πάντως, που δεν φαίνεται ούτε αυτή να το έχει καταφέρει.